Hermanus en townshiptour

Vorige week zaterdag zijn we met een aantal andere vrijwilligers naar Hermanus geweest om de walvissen te gaan bekijken. Rond deze periode komen ze namelijk vlakbij de kust om te paren en kan je ze dus relatief makkelijk zien. We gingen met de, enorm schommelende, boot om ze goed van dichtbij te kunnen bekijken. Na een uur nog niks gezien te hebben, begonnen we te denken dat we ze niet meer te zien zouden krijgen. Moeder Natuur geeft namelijk geen garanties... Maar jawel, toen we ze eenmaal zagen, waren ze overal. Er waren er een aantal aan het springen en draaien in het water. Een van de walvissen kwam heel dichtbij en sprong toen uit het water, een supergaaf gezicht! Het blijft bijzonder om die grote beesten van zo dichtbij in het wild te zien.
Voor we gingen moesten we nog even een reserveband ophalen. Toen bleken echter de achterbanden van de auto allebei niet meer helemaal goed, dus moesten ze gerepareerd worden. De auto moest dus even op de krik worden gezet. Ik vroeg nog of we eruit moesten, maar dat hoeft niet. De reparateur krikte de auto met 6 personen er nog in zo omhoog! Welcome to Africa!
Op de terugweg aangehouden ter controle. Omdat de chauffeur zijn rijbewijs was kwijtgeraakt en dus niet kon laten zien kreeg hij twee boetes: een voor het niet bij zich hebben van een rijbewijs en een voor het niet in de auto hebben van een geldig rijbewijs. Dat is twee keer voor hetzelfde! Welcome to Africa!

Afgelopen dinsdag hebben we de townshiptour gedaan in Site 5, onderdeel van Dunoon, het township waar we werken. Dit is duidelijk het armere deel van het township zonder verharde wegen. We ruiken elke dag ‘Dunoonish’ maar vandaag extra. Er hing geen lekker luchtje. Niet raar als je bedenkt dat mensen op gedeelde toiletten (Dixi’s) moeten en er maar één keer per week geleegd wordt, terwijl ze vaak na 4 dagen al vol zitten... De stilstaande plassen midden op de weg, maken het er niet beter op. We hebben Xhosa geleerd, zijn in de ‘kerk’ geweest waar we hebben gedanst en gezongen en hebben bij iemand thuis mifilene gegeten; een typisch Xhosa gerecht met spinazie, bosuitjes, witte kool en miliemeel. Het smaakte naar boerenkool  Eten doe je trouwens van één bord en je pakt met de lepel een beetje van het bord af, dat leg je op je hand en dan eet je het op. Vonden het wel erg gezellig om zo met elkaar het eten te delen en het is ook nog eens hygienisch omdat niemand met zijn handen aan het eten op het bord komt.
We zijn ook nog in een krot met twee verdiepingen geweest. Degene die daar woont, maakt natuurlijk wel de blits met zijn huis. Bij elke stap waren we bang dat we er dwars doorheen zouden zakken, maar we kwamen heelhuids weer beneden. Er zat zelfs een balkon volledig rondom het huis, wat een mooi uitzicht over het township gaf.
Het is verdrietig om te zien dat mensen zo moeten wonen, in huisjes van hout of zink. Soms met tien mensen in twee slaapkamers. Toch zijn ze erg vriendelijk en hebben ze veel lol met elkaar. Overal zie je initiatieve ontstaan om kinderen van de straat te houden en de armsten eten te geven. De saamhorigheid en de gewoonte om te delen met elkaar is hier zo gewoon. Er was een kindje overleden en de ouders hadden geen geld voor een begrafenis. Dan gaat iemand langs de deuren om geld in te zamelen om de begrafenis te betalen en iedereen draagt iets bij, ongeacht of ze nou veel of weinig geld hebben. Daar kunnen wij in Nederland nog wat van leren.
Het geld wat we betaald hebben voor de townshiptour, gaat overigens in zijn geheel naar de gemeenschap. Overal waar we naar binnen zijn geweest, krijgen ze een deel van het geld. Elke tour gaat bij andere mensen op bezoek, waardoor iedereen hiervan kan profiteren. Dat voelt erg prettig.

Vandaag naar Kaapstad geweest om naar de Slave Lodge (slavernijmuseum) te gaan. Nog wat gegeten op Green Marker Square, een grote markt met beeldjes, tassen en alle andere dingen die toeristen mooi vinden als souvenier. Toen we zaten te eten, kwamen er jongetjes optreden. Daarna gingen ze met de hoed rond om wat geld te verdienen. We gaven 5 Rand (ongeveer 50 cent). Het jongetje keek in de doos, draaide om en rende meteen naar zijn moeder om te laten zien hoeveel hij had gekregen! Voor ons is het zo weinig, maar voor hun zo veel.

Deze week op het project begonnen met het schrijven van de a,b,c en de 0,1 en 2. Er zijn er 3 die het kunnen, maar de rest vindt het toch nog wel erg moeilijk! Sanne is bezig om een handleiding te schrijven rondom te speciale kinderen voor de volgende vrijwilligers, maar ook voor het team op het project. Gedurende de dag is Marijke vooral bezig met de normale kinderen leren lezen, schrijven en rekenen en Sanne met de gehandicapte kinderen. Tijdens de lunch staan we allebei in de klas met de meervoudig beperkte kinderen om te helpen met eten geven. Met de babylepels gaat het overigens veel beter. Er zijn nog amper verslikkingen! Ook zien we dat de juffen veel meer spelen met de beperkte kinderen en de kinderen daar veel alerter van worden. Een meisje reageerde eerst amper op speelgoed en nu begint ze er meteen mee te spelen.
We hebben nog puzzels gekocht, rekenschriften, potloden, oplader voor de batterijen van het speelgoed, speelgoed voor de meervoudig beperkte kinderen, dienbladen (dat scheelt ze een aantal keer lopen met alle bordjes tussen de middag) en nog veel meer! Ze zijn er erg blij mee en het wordt meteen gebruikt.
Volgende week is alweer onze laatste week op het project. Wat gaat de tijd ontzettend snel en wat een lol hebben we met het team en de kinderen. Dat zal nog een moeilijk laatste dagje worden...

Groetjes Sanne en Marijke

PS: Tijdens een avondje in het hostel is Sannes broek van de waslijn gestolen, samen met was van anderen die nog in de wasmachine zat. Ach ja, als je niet bent bestolen in Afrika, ben je er niet echt geweest...