Een weekje bij Elundini

De eerste week op het project zit er alweer op. Een week van veel moeilijke namen onthouden, je verbazen over sommige gewoontes en vooral heel veel lachen met de kinderen en de staff. Wat een geweldige mensen, super om daar 4 weken onderdeel van te zijn.
Voor degenen die mijn berichtje gemist hebben; de eerste uitgaven zijn gedaan. De tweede dag hebben we 50 lepels gekocht. De oudste kinderen moesten heel snel eten omdat de jongsten op hun lepel zaten te wachten. Ze hadden wel eten voor hun neus, maar mochten nog niet beginnen. Als ze eenmaal een lepel hadden, was het eten koud. Toen we de lepels gaven waren ze erg blij; het schoolhoofd werd direct gebeld met het nieuws :) We hebben kleinere lepels gekocht, want die grote lepels in die kleine mondjes was ook niet zo'n succes.
Gisteren zijn de uitgaven uitgebreid met boekjes om te leren schrijven. Van het weekend kopiëren en dan maandag: schrijven maar! De kinderen blijven namelijk tot 8 jaar op deze school en dan gaan de niet gehandicapte kinderen naar staatsscholen en blijven de gehandicapte kinderen op Elundini tot 18 jaar. De kinderen moeten op de staatsscholen echter wel Engels kunnen spreken en beginnend kunnen lezen en schrijven.
De eerste dagen hebben we vooral in de klassen geholpen. Voorlezen, eten geven en spelen met de kinderen. De afgelopen dagen hebben we met de kinderen hard geoefend voor de fundraising van morgen. Ze gaan optreden voor alle bezoekers. De toegang is 10 Rand (1 euro), wat voor de mensen uit het township best veel is, dus mensen verwachten iets goeds. We gaan liedjes zingen en model lopen (je moet die kleine meisjes eens met de heupen zien swingen!). Ouders gaan verschillende culturen uitbeelden, ook die van de 'witte mensen' dus ik ben benieuwd hoe dat eruit gaat zien! Ook verkopen ze broodjes worst en chips om extra geld op te halen.
Het eten dat de kinderen op school krijgen, wordt door de staff drie keer per week opgehaald bij de supermarkt en hotels. Het is eten dat over de datum is en daarom niet meer verkocht kan worden. Fijn dat het naar deze kinderen kan gaan (vooral nu ze genoeg lepels hebben!), ze eten er meestal gulzig van.
We moeten soms wel even wennen aan de manier van omgaan met de kinderen. We zijn inmiddels bijna doof; het volume ligt nogal hoog. Als de kinderen echt niet luisteren vliegt er nog wel eens een hand tegen het hoofd. We hebben vandaag de time-out methode toegepast en die werkte perfect. De jongeman in kwestie heeft de hele dag niemand meer geslagen (maar op de time-out kruk wel hard gehuild).
Extra leuk: toen ik met een van de meervoudig beperkte kinderen aan het spelen was, gingen de kinderen spontaan met de andere gehandicapte kinderen spelen. Goed voorbeeld doet volgen zullen we maar zeggen.
We kennen inmiddels heel wat namen van de kinderen, al zijn sommige bijna niet uit te spreken (Imibongo, Sudboy (de favoriet van moeders, 18 maanden oud), Nebokwe, Axola, Azomila maar ook Harry, Michael, Troy en Desire).
Gisteren hebben we kleding uitgedeeld in een van de arme nederzettingen in de buurt. Het regende alleen erg hard en dan komen mensen hun huis niet uit, omdat ze dan de hele dag nat en koud blijven. De bus zat binnen een mum van tijd wel helemaal vol met kinderen. Deze mensen leven echt nog in de bush. Dat was te zien (en te ruiken!) aan de kinderen. Ze waren wel erg blij met de gekregen handdoeken, regenlaarzen en kleding.
Zoals jullie merken valt er heel veel te vertellen! Van het weekend zullen we proberen of we foto's op de site kunnen zetten, zodat jullie kunnen zien waar we het allemaal over hebben.